Ik ben al vele malen gevraagd of het normaal is om te huilen tijdens meditaties en omdat dat gebeurt.
Terwijl je aan het mediteren bent, is je intentie om de storm van gedachten te observeren die door de geest gaan en wanneer je voor het eerst beseft dat je echt denkt dat er veel verborgen dingen zijn, onderdrukt, niet geleefd, geweigerd, etc.
Dat zijn de blokkades die er altijd waren, maar je realiseerde je niet aangezien je niet in de gaten hiel, je liet het automatisch in je eentje handelen, je was niet aanwezig om door het leven te bewegen zonder aandacht te geven aan je leven.
Opeens ging je zitten om te mediteren, te proberen contact te maken met jezelf, je begon de dingen te voelen die je al een lange tijd niet meer gevoeld hebt , je herinnerde je wat emotionele kwaaltjes begraven onder de en zo verschijnen de oncontroleerbare tranen of gelach, zijn de emoties die eindelijk aan het licht konden komen en het is prachtig. Als we het accepteren, laten we het toe, we leven, we zijn klaar om vrij te laten, laten het in het verleden, GENEZEN daarom willen veel mensen niet mediteren, ontkennen, excuses zoeken en het is verstaanbaar, omdat moeilijk is om naar binnen te kijken en te herkennen wat je daar nog steeds bewaard, maar het ontkennen geneest het niet, het is een passage zonder vertrek. Dus als je de volgende keer meet, heb je zin om tranen los te laten, vier het, leef het, adem het, bekijk het en laat het voorbij gaan zodat dan vrede komt.
Namaste.